Ο συμπολίτης μας Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καμερούν κύριος Γρηγόριος Στεργίου στέλνει τις πασχαλινές ευχές του από το Καμερούν και το ιεραποστολικό του έργο εκεί.
Άγιον Πάσχα 2025
«Φθάσαντες πιστοί, τὸ σωτήριον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄφατον αὐτοῦ μακροθυμίαν δοξάσωμεν, ὅπως τῇ αὐτοῦ εὐσπλαγχνίᾳ, συνεγείρῃ καὶ ἡμᾶς, νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος», (Ἰδιόμελον τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Δευτέρας).
Βαδίζοντας ἤ ἐνίοτε καί σέρνοντας τά βήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς σέ μιά συνοδοιπορία μέ τήν Ἐκκλησία πρός τά προσωπικά μας ἔσχατα ἀλλά καί στά ἔσχατα τοῦ παρόντος αἰῶνος, εὑρισκόμεθα πολλές φορές σέ μιά ἀπελπιστική σύγχυση. Ταυτίζουμε τά προσωπικά μας ἔσχατα μέ τά ἔσχατα τοῦ κόσμου. Σάν ὁ κόσμος νά δημιουργήθηκε γιά νά ἐμφανιστοῦμε ἐμεῖς καί… τίποτε ἄλλο!
Δυστυχῶς, καί φωνές μέσα ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, πού δέν μπόρεσαν νά συλλάβουν τό εὖρος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐμφανίζουν τήν ἴδια συμπτωματολογία∙ ταυτίζουν τά ἔσχατα κάθε «ἁγίου γέροντος» καί μή, μέ τά ἔσχατα τοῦ κόσμου.
Ἡ ἐνιαύσιος ἑορτή τοῦ Πάσχα εἶναι μιά διαρκής εὐκαιρία νά ἐπανατοποθετηθοῦμε σωστά ἀπέναντι στίς λάθος θεωρήσεις μας. Διότι: «Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ
βασιλὶς καὶ κυρία» ἐγένετο γιά τήν δική μας παιδεία στά ἔσχατα. Αὐτή ἡ ἡμέρα τῆς «καταπαύσεως» τό «εὐλογημένον Σάββατον» εἶναι οὐσιαστικά ἡμέρα ἐνδοσκοπήσεως καί ἀρρήτου καί σιωπηλῆς δοξολογίας. Εἶναι ἡ πρόγευση καί φανέρωση τῆς αἰωνίου ζωῆς ἤ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὅπως τήν ἐκήρυττε ὁ Κυριός μας, ἀρξαμένης «ἐκ τῶν ἔνδον ἀβύσσων», ἀπό ἐκεῖ πού ξεκινᾶ καί ἡ κάθε ἀμφισβήτηση καί ἀπό ἐκεῖ ὅπου ἐμφωλεύει τό πνεῦμα τοῦ κόσμου.
Ὅμως, ἄς οἰκειοποιηθοῦμε τή σκέψη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης κι ἄς ἐντρυφήσουμε στή διαλεκτική του μέ κάθε ἀμφισβήτησή μας: «εἰ ἀνάστασις οὐκ ἔστι, μῦθος ὁ Λάζαρος καὶ ὁ πλούσιος καὶ τὸ φρικῶδες χάσμα καὶ ἡ τοῦ πυρὸς ἄσχετος φλόγωσις καὶ ἡ διακαὴς γλῶσσα καὶ ἡ ποθουμένη σταγὼν τοῦ ὕδατος καὶ ὁ δάκτυλος τοῦ πτωχοῦ. πρόδηλον γάρ, ὅτι ταῦτα πάντα τὸ μέλλον
ἐξεικονίζει τῆς ἀναστάσεως· γλῶσσα γὰρ καὶ δάκτυλος οὐ τῆς ἀσωμάτου ψυχῆς μέλη νοεῖται, ἀλλὰ μέρη τοῦ σώματος. καὶ μηδεὶς οἰέσθω ταῦτα ἤδη πεπρᾶχθαι, ἀλλὰ προαναφώνησιν εἶναι τοῦ μέλλοντος· ἔσται δὲ τότε, ὅταν ἡ μετακόσμησις ψυχώσασα τοὺς νεκροὺς πρὸς τὰς εὐθύνας ἕκαστον τῶν βεβιωμένων ἀναγάγῃ σύνθετον ὄντα καθὼς πρότερον καὶ διὰ ψυχῆς καὶ σώματος συνεστῶτα»*, (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος Γ’-Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα, PG 46, 676 BC).
Ἐκ τῆς, ποικιλοτρόπως, διακεκαυμένης Ἀφρικανικῆς γωνιᾶς τοῦ Καμερούν
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»
ὁ Καμερούν Γρηγόριος
*Νεοελληνική Ἀπόδοση: «Ἐάν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση τότε ὁ Λάζαρος καί ὁ πλούσιος εἶναι μυθεύματα καί τό φρικτό μέγα χάσμα (ἀνάμεσα στίς δύο μετά θάνατον καταστάσεις) καί ἡ ἀσίγαστη φλόγα καί ἡ καιομένη γλῶσσα (τοῦ πλουσίου) ἡ σταγόνα τοῦ νεροῦ πού ἐπιθυμοῦσε (ὁ πλούσιος) καί ὁ δάκτυλος τοῦ πτωχοῦ (πού θά ἔφερνε τήν σταγόνα τοῦ νεροῦ). Εἶναι φανερό ὅτι ὅλα αὐτά προεικονίζουν τό μελλοντικό γεγονός τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, διότι ὅταν λέγει γλῶσσα καί δάκτυλος δέν ἐννοεῖ ἀντίστοιχα μέρη τῆς ἀσωμάτου ψυχῆς ἀλλά μέλη τοῦ σώματος. Καί ἄς μήν νομίσει κανείς ὅτι ὅλα ἔχουν ἤδη συμβεῖ ἀλλά εἶναι προανάκρουσμα γιά τό μέλλον. Θά συμβοῦν ὅταν ἡ ἀναγέννηση μας θά ἐμψυχώσει ξανά τούς κεκοιμημένους καί θά τούς φέρει πρό τῶν εὐθυνῶν καθενός των, σύμφωνα μέ αὐτά πού ἔζησαν καί θά εἶναι σύνθετοι, ὅπως ἦταν πρῶτα, ἐκ ψυχῆς καί σώματος ἀποτελούμενοι».
