Ακολουθεί άρθρο του Κώστα Δέδε, Αρχιτέκτονα – Μηχανικού, συντονιστή της Τ.Ο. Ε.ΠΑ.Μ. Δήμου Μεγαρέων.
Η μάνα μου έλεγε: του κουτού πέστα κουτά και επειδή είμαι θυμωμένος αλλά και τρομερά απογοητευμένος θα τα πω χοντρά. Η αφορμή του θυμού μου, αλλά και της απογοήτευσης, είναι οι θέσεις της κοινωνίας (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) σχετικά με το θέμα που προέκυψε με τον βουλευτή ? στο μουσείο, θέσεις που πραγματικά μόνο ένας αμόρφωτος λαός, ένας λαός υποχείριο της «τηλεοπτικής δημοκρατίας», δεν θα μπορούσε να καταλάβει, ότι ενώ έχουμε υποστεί τα πάνδεινα, ενώ επι της ουσίας επίσημα πλέον βρισκόμαστε εντός ενός παγκοσμίου πολέμου όπου η «βραβευμένη» για ειρήνη Ε.Ε ανακοινώνει 800 δις «επένδυσης» στήριξης σε αυτόν και να ξεσηκωθούμε ενάντιά της, φτάνει ένα αστείο επεισόδιο για να ενεργοποιήσει την δήθεν αντιδραστικότητά μας έτσι ώστε να εκτονωθούμε στο πληκτρολόγιο κι μετά όλα καλά.
ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΛΑΟΣ.
Τα επιχειρήματα των «φωστήρων» ήταν: αυτό δεν είναι τέχνη, είναι άσχημο, προσβάλει τα θεία και πρέπει να απαγορευτεί, ο καλλιτέχνης είναι άθεος, σατανιστής, επιχειρήματα βέβαια που όπως πάντα δεν βασίζονται στην κριτική σκέψη αλλά στην «τέχνη» της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» που γνωρίζει καλά πως να αποσπά την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα.
Αλλά και σωστά να ήταν αυτά τα επιχειρήματα αυτό δεν δικαιολογεί το αίτημα της απαγόρευσης στην τέχνη.
Αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι η διαπίστωση ότι αυτό που έγινε στις 28 Φλεβάρη ήταν επίσης ένας ξεσηκωμός της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» και όχι τελικά μια αυθόρμητη προσπάθεια του λαού για αντίδραση στο καθεστώς.
Είναι όμως σωστά;;.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνη στο έργο του: Σαλό, 120 ημέρες Σόδομα, το σκηνοθέτησε έτσι ώστε πραγματικά να είναι απαίσιο και όποιος το βλέπει να αηδιάζει από της χυδαιότητες που περιείχε στο έργο του. (κοπροφαγία, σεξουαλικές εκτροπές, δολοφονίες κλπ). Η «Ρεπούμπλικα του Σαλό» ήταν μια εικονική δημοκρατία που κατασκεύασε ο Μουσολινηκός φασισμός στον βορά της Ιταλίας, μετα την κατοχή της από τον Χίτλερ. Πως λοιπόν ένας καλλιτέχνης θα περιέγραφε την ρεπούμπλικα αυτή;;.
Το έργο του ήταν απαίσιο, όχι γιατί ήταν κακόγουστο, αλλά γιατί ο φασισμός είναι απαίσιος.
Είναι δηλαδή σαν ο Πικάσο στην Γκουέρνικα να είχε αγγελικά πρόσωπα και τοπία, ενώ περιέγραφε την απαισιότητα του πολέμου. Αυτός λοιπόν ο γελοίος και αμόρφωτος βουλευτής, πέραν από το ότι βεβαιώνει το χαμηλό επίπεδο του κοινοβουλίου, αλλά δυστυχώς και του λαού μας, που παπαγαλίζει τις ατέλειωτες χυδαιότητες των καναλιών και όλων των υπολοίπων, θεώρησε ότι οι πίνακες προσβάλουν τα θεία, και όχι ότι απεικονίζουν την πραγματικότητα της σημερινής εκκλησίας, (η οποία είναι απαίσια) οπου αυτή η ίδια με τις πράξεις της, έχει μεταμορφώσει την Παναγία, σε καμπαρετζού και τον Χριστό σε γιάπη. (οι λύκοι της Γουόλ Στριτ).
Η ίδια η εκκλησία τα έχει κάνει αυτά και ο καλλιτέχνης αυτό βλέπει, γιατί αυτά πρεσβεύει σήμερα η εκκλησία. Αυτή προσβάλει τα θεία, με το να είναι η μεγαλύτερη χρηματιστική – τοκογλυφική εταιρία, με το να δέχεται όλες τις ατζέντες του νεοφιλελευθερισμού, να διαφημίζει τα εμβόλια, να πιστεύει στον Μαμωνά.
Δεν είμαι κριτικός τέχνης, πολιτικά βλέπω το θέμα, αλλά τις απαγορεύσεις στην τέχνη επέβαλαν τα απολυταρχικά καθεστώτα. Όταν αυτό το ζητάει ένας λαός τότε ναι πραγματικά είναι ένας νεκρός λαός.
Με τιμή
Κώστας Αν. Δέδες
Αρχιτέκτων Μηχανικός
(*) «Λεξικό Φιλοσοφικών Όρων» του Αγησίλαου Ντόκα.
Μόρφωση: Ο βασικός προσανατολισμός του ανθρώπου με όλο του το Είναι (διάνοια, βούληση, συναίσθημα) προς τους παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή του (κόσμος, φύση, κοινωνία) και η απόκτηση μιας σωστής και γνήσιας σχέσης μ’ αυτούς. Για τη μόρφωση δηλαδή είναι απαραίτητες πλούσιες γνώσεις, σίγουρες δεξιότητες και ένα ευγενές φρόνημα. Αποφασιστική σημασία για τη μόρφωση δεν έχει το ποσόν των γνώσεων, αλλά η συγχώνευση τούτων με την προσωπικότητα. Το μορφωτικό ιδανικό είναι διαφορετικό σε κάθε πολιτισμό, έθνος, κοινωνική τάξη και υπόκειται σε ιστορικές μεταβολές».
